Cymatyka i fale dźwiękowe

Cymatyka to nauka o dźwięku, który staje się widoczny i opiera się na zasadzie fizyki, że gdy dźwięk napotyka membranę, taką jak powierzchnia wody lub membrany otaczające nasze komórki, na membranie automatycznie odciska się wzór energii. Wzór składa się z antywęzłów – obszarów wysokiego ciśnienia – i węzłów – obszarów niskiego ciśnienia. W tym procesie okresowe drgania dźwięku są przekształcane w okresowe zmarszczki na powierzchni membrany, tworząc piękne (choć często niewidoczne) geometryczne wzory, które są analogami lub modelami dźwięku. Cymatyka jest zatem naturalnym procesem, który nieustannie zachodzi wewnątrz naszych ciał, na powierzchni codziennych przedmiotów, a nawet w skalach astronomicznych.

Aby zrozumieć podstawową fizykę cymatyki, najpierw ważne jest zrozumienie błędnego przekonania dotyczącego „fal dźwiękowych”. Termin „fale dźwiękowe”, nauczany w szkołach, szkołach wyższych i na uniwersytetach, przywołuje w umyśle obraz fali przemieszczającej się przez powietrze, jak pokazano na poniższym rysunku, na którym widzimy falę emitowaną z ust młodej kobiety. Jednak wykresy są (zwykle) reprezentacjami, które pokazują, jak pewna forma energii zmienia się wraz z upływem czasu; wykresy nie są reprezentacjami rzeczywistej formy przestrzennej mierzonej energii. Natura nie używa wykresów. Rzeczywistą formą przestrzenną słyszalnych dźwięków jest bańka energii akustycznej, która pulsuje do wewnątrz i na zewnątrz wraz z okresowymi ruchami źródła dźwięku. 

Gdyby nasze oczy mogły zobaczyć dźwięki wokół nas, zobaczylibyśmy niezliczone ilości migoczących holograficznych bąbelków, każdy z kalejdoskopowym wzorem na swojej powierzchni.

Kasia Krych 

Źródło: Cymascope.com